Strona:PL G de Maupassant Widma wojny.djvu/106

 Wyraz szpieg“ w mgnieniu oka przez wszystkie przebiega szeregi. Otoczono jeńca.
 — Zastrzelić go! ozwał się głos jeden.
 I wszyscy ci żołnierze, upadający ze znużenia, którzy tylko za pomocą opierania się na karabinach zdołali utrzymywać się w pozycyi stojącej, poczuli w sobie nagle ów dreszcz szalonej, zwierzęcej złości, popychającej tłumy ku zbrodni.
 Chciałem przemówić, byłem dowódcą batalionu; lecz teraz nikt nie uznawał zwierzchników; byliby mnie również zastrzelili.
 — Trzy dni już chodzi naszym śladem, — rzekł jeden z żandarmów. — Wypytuje się o artyleryę.
 Począłem badać starego.
 — Czego chcecie? co tu robicie? w jakim celu włóczycie się za armią?
 Odpowiedział słów kilka w narzeczu, zupełnie dla nas niezrozumiałem.
 Była to naprawdę dziwna osobistość o plecach wązkich, o spojrzeniu ponurem i tak przestraszonem, żem ani chwili nie wątpił, iż jest szpiegiem. Wyglądał jak człowiek wiekowy i wątły. W spojrzeniu jego malowała się pokora, głupota a zarazem i przebiegłość.
 Ludzie otaczający nas poczęli wołać:
 — Do muru! do muru!