Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/89

Między oknami biureczko hrabiny, kokieteryjny sprzęcik z XVIII wieku; tu podczas przyjęć odpisywała na zapytania w kwestjach naglących. I kilka dzieł, książek najbardziej rozpowszechnionych, kształcących umysł i serce kobiety: Musset, Manon Lescaut, Werther; a dla wykazania, że nie jest się też obcym senzacjom bardziej skomplikowanym i misterjom psychologji, figurowały: Les Fleurs du mal, Le Rouge et le Noir, La femme au XVIII siecle, Adolphe.
 Obok tych tomów, śliczne zwierciadełko ręczne, arcydzieło złotnictwa, o szkle wyłożonem na kawałku haftowanego aksamitu, co pozwalało podziwiać na stronie zewnętrznej, bajeczną robotę w złocie i srebrze.
 Bertin wziął je do ręki i przeglądnął się. Od kilku lat gwałtownie się postarzał, a jakkolwiek utrzymywano, że twarz jego stała się bardziej oryginalną niż dawniej, zasmucała go przecież zbytnia wydatność policzków i fałdująca się skóra.
 Drzwi otworzyły się za jego plecyma.
 — Dzień dobry panu przywitała Anetka.
 — Dzień dobry, mała. Jakże się miewasz?
 — Bardzo dobrze, a pan?
 — Jakto, więc nie chcesz mnie tykać?
 — Nie, doprawdy, to mnie krępuje.
 — Dajże pokój.
 — Kiedy nie mogę. Pan mnie onieśmiela.
 — A to czemu?
 — Bo... bo... pan nie jest do tego ani dość młody ani dość stary.