Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/41

 Uśmiechała się jednak, a uśmiech ten mówił: „To ładnie, jestem bardzo zadowolona“.
 I zaraz podjęła:
 — Pan chyba nie mówi serjo; a poco ten żart?
 Odparł:
 — Przeciwnie, mówię bardzo serjo. Nie mówię przecież, że jestem w pani zakochany, lecz zadaję sobie pytanie, czy nie jestem na najlepszej drodze ku temu.
 — Co panu nasuwa taką myśl?
 — Niepokój podczas nieobecności, a szczęście jakiego doznaję w obecności pani.
 Usiadła:
 — Och, proszę się nie niepokoić takiemi drobiazgami. Dopóki pan dobrze sypia i obiad zjada z apetytem, nie grozi panu żadne niebezpieczeństwo.
 Zaśmiał się.
 — A jeśli stracę sen i apetyt?
 — To proszę mnie uwiadomić.
 — I co?
 — Postaram się pana uzdrowić.
 — Dzięki.
 I na temat miłości dowcipkowali całe popołudnie. Tak samo dni następnych. Traktując to jako zabawę dowcipną a bez znaczenia, zaraz na przywitanie zapytywała wesoło:
 — A jakże tam dziś z pańską miłością?
 A on tonem poważnym lecz w sposób lekki opowiadał jej o postępie tej choroby, o ustawicznej, intymnej, głębokiej pracy uczucia rodzącego się i po-