Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/296

 Zadrżała gwałtownie, jak gdyby połknęła kroplę rozpaczy i kilkakrotnie powtórzyła:
 — Ach! biedny przyjacielu... biedny przyjacielu... biedny przyjacielu...
 A po chwili milczenia dodała:
 — Winą to naszych serc, że się nie postarzały. Moje jest tak pełne życia!
 Próbował mówić, lecz nie mógł, zdławiony łkaniem. Czuła każde wstrząśnienie, każdy spazm jego piersi. Wówczas w samolubnej trwodze miłości, od tak dawna ją trawiącej, głosem rozdzierającym, jakim człowiek stwierdza nieszczęście okropne, rzekła:
 — Boże! jak ty ją kochasz!
 Raz jeszcze przyznał:
 — Ach tak! kocham ją!
 Myślała przez chwilę, poczem rzekła:
 — Mnie nigdy tak nie kochałeś...
 Nie zaprzeczał, przeżywając jedną z chwil, gdy mówi się prawdę całkowitą i po chwili milczenia szepnął:
 — Nie! Byłem wówczas za młody!
 Zdziwiła się.
 — Za młody? Dlaczego?
 — Bo życie było zbyt dobre. Dopiero w naszym wieku kochać można rozpaczliwie.
 Spytała:
 — Czy to co czujesz dla niej, podobne jest do miłości jaką miałeś dla mnie?
 — Tak i nie... a jednak to prawie tosamo. Ko-