Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/268

 — Coś pani przyniosłem — rzekł.
 — Więc już stanowczo przez „pani“ podjęła żywo.
 Przybrał minę ojcowską.
 — Posłuchaj dziecino. Jestem powiadomiony o tem, co się przygotowuje. Niezadługo zmiana ta stałaby się nieodzowną. Lepiej ją więc wprowadzić teraz niż później.
 Wzruszyła ramionami z miną niezadowolenia, gdy hrabina zamilkła, w dal utkwiwszy spojrzenie i natężając myśl.
 Anetka spytała:
 — A co mi pan przyniósł?
 Opowiedział o przedstawieniu, wymieniając kogo ma zamiar zaprosić do loży. Była zachwycona i w porywie podlotka rzuciwszy mu się na szyję, ucałowała go w obydwa policzki.
 Czuł, że mu się robi słabo, a pod dwukrotnem dotknięciem tych drobnych świeżych usteczek zrozumiał, że nie wyleczy się już nigdy.
 Hrabina ze skurczem na twarzy, rzekła:
 — Wiesz, że ojciec czeka.
 — Tak, mateczko, już idę.
 Pobiegła, w powietrzu jeszcze śląc Olivierowi pocałunki.
 Zaledwie wyszła, zapytał:
 — Czy wyjadą w podróż?
 — Tak, na trzy miesiące.
 — Tem lepiej! — mruknął bezwiednie.