Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/192

 — Powiedz mi — spytał — jaki kwiat lubisz najbardziej, a każę ci zrobić taką broszkę.
 Zawahała się, zdumiona.
 — Broszkę, jakto?
 — Z kamieni tego koloru; z rubinów, jeśli to będzie mak, z szafirów, jeśli bławatek, z drobnym listeczkiem z szmaragdów.
 Twarzyczka Anetki rozjaśniła się tą żywą radością, jaką u kobiet wywoływać zwykły przyrzeczenia podarków.
 — Najładniejszy byłby bławatek — rzekła.
 — Zgoda na bławatek. Zamówimy go zaraz po powrocie do Paryża.
 Nie odbiegała już, uwięziona myślą o klejnocie, który sobie z góry wyobrażała. Po chwili spytała:
 — A czy długo trwa wykonanie takiej rzeczy?
 Zaśmiał się, czując że rybka złowiona.
 — Nie wiem. Zależy to od rozmaitych okoliczności. Postaramy się jednak przynaglić złotnika.
 Nagle ciężka zaduma zasępiła jej twarz.
 — Nie będę jej przecież mogła nosić, bo jestem w żałobie.
 — Ujął ją pod ramię i przyciskając do siebie rzekł:
 — Och, więc będziesz ją nosić po złożeniu żałoby, a tymczasem będziesz się jej mogła przyglądać.
 Jak poprzedniego wieczora, był znów w pośrodku nich, trzymany, ściskany, uwięziony między ich ramionami, a chcąc widzieć podnoszące się nań ich oczy błękitne tak podobne, upstrzone czarnemi punkcikami,