Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/184

znać może mężczyzna, upojony czarem płynącym od dwóch kobiet równocześnie.
 — Ach, co za bajeczny wieczór! — rzekł, ujrzawszy się naprzeciw nich w świetle salonu.
 Anetka zawołała:
 — Ja bo wcale nie czuję potrzeby snu; w taką cudną noc mogłabym się przechadzać bez końca.
 Hrabina spojrzała na zegar.
 — Och, już pół do dwunastej. Musisz się położyć, kochanko.
 I rozeszli się, każde ku swojej zmierzając sypialni. Ale jedna tylko Anetka, jakkolwiek nie miała ochoty się położyć, zasnęła natychmiast.
 Nazajutrz, gdy o zwykłej godzinie, pokojówka odchyliwszy firanki, przyniosła śniadanie, widząc hrabinę jeszcze rozespaną, rzekła:
 — Jaśnie pani już lepiej dziś wygląda.
 — Naprawdę?
 — Z pewnością. Jaśnie pani ma twarz spokojniejszą.
 Nie przyjrzawszy się jeszcze w zwierciadle, hrabina wiedziała jednak, że tak jest istotnie. Serce jej było lekkie, nie czuła gwałtownych jego uderzeń, miała świadomość, że żyje. Krew nie krążyła już w żyłach tak szybko, jak wieczorem, rozpalona gorączką i zdenerwowaniem, lecz spokojnem tętnem rozprowadzała po całem ciele uczucie błogości i zaufania.
 Po wyjściu pokojówki, podeszła do zwierciadła.