Strona:PL G de Maupassant Silna jak śmierć.djvu/128

 — Boże! jak to bydlę mnie irytowało!
 — Czemu?
 — Bo mi zabierał cząstkę ciebie.
 — Och! bardzo nieznaczną.
 — Być może, ale mnie drażnił.
 — Byłżebyś zazdrosny?
 — Uważać kogoś za zbytecznego, nie znaczy jeszcze być zazdrosnym.
 Znów usiadł na niskim foteliku tuż przy niej i przesuwając palcami po jej sukni opowiadał, jakie gorące uczucia rozpierają mu serce.
 Słuchała zdumiona, zachwycona i delikatnie kładąc rękę na jego siwych włosach, gładziła je pieszczotliwie, jakby w formie podzięki.
 — Jakżebym pragnął żyć przy tobie! szepnął.
 Wciąż musiał myśleć o tym mężu leżącym, a może już nawet śpiącym w pokoju sąsiednim.
 — Jedynie małżeństwo może całkowicie zjednoczyć dwoje ludzi! — dodał.
 Szepnęła:
 — Biedny mój przyjacielu! — pełna współczucia dla niego, a także dla siebie.
 Twarzą przytulony do kolan hrabiny, wpatrywał się w nią z czułością trochę melancholijną, trochę bolesną, mniej płomienną niż przed chwilą, gdy dzielili go od niej: córka, mąż i Musadieu.
 Lekkiemi palcami wciąż jeszcze przesuwając po włosach Oliviera, rzekła z uśmiechem: