Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/48

szklankę bocku. Co on jej powie? Co ona powiie jemu? Zapewne nic. Co jednak szkodzi? Na chwilę potrzyma jej rękę w swojej. Zdawała się go wyróżniać. Czemu jej więc nie widuje częściej?
 Zastał ją drzemiącą na krześśle w piwiarni niemal pustej. Trzech piwoszów paliło fajki, wsparci łokciami na dębowym stole, kasjerka czytała jakiś romans, a gospodarz w samej tylko kamizelce na dobre zasnął na ławie.
 Zaledwie go ujrzała, dziewczyna zerwała się żywo i podbiegła ku niemu.
 — Dzień dobry. Jak się pan miewa?
 — Nieźle, a ty? — Ja bardzo dobrze. Przychodzi pan tak rzadko.
 — Tak, mam mało czasu wolnego. Wiesz przecie, że jestem lekarzem.
 — Nie, pan mi nie powiedział. Gdybym była wiedziała, byłabym się pana poradziła, bo chora byłam zeszłego tygodnia. A czego się pan napije?
 — Szklankę bocku, a ty?
 — Ja także szklankę bocku, skoro mi zapłacisz.
 Odrazu go zaczęła tykać, jak gdyby zaofiarowanie jej trunku było milczącym przywoleniem. I usiadłszy naprzeciw siebie, zaczęli pogawędkę. Od czasu do czasu ujmowała go za rękę z ową łatwą poufałością dziewcząt sprzedających swe karesy i spoglądając nań zachęcająco, pytała:
 — Czemu nie przychodzisz częściej? Bardzo mi się podobasz, mój drogi.
 Już go przejmowała wstrętem, jako głupia, pospolita, zmienna. Kobiety, mówił sobie, powinny nam się jawić we śnie lub w aureoli przepychu, poetyzującej ich wulgarność.
 A ona pytała: