Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/141

się zawsze czuje dotkniętym, gdy nie czekamy na niego.
 I wyszedł.
 Wchodził na piętro z gorączkową stanowczością tchórza, mającego się pojedynkować.
 Na zapukanie do drzwi, Piotr zawołał:
 — Proszę wejść.
 Jan wszedł.
 Brat pisał, pochylony nad stołem.
 — Dzień dobr — rzekł Jan.
 Piotr wstał.
 — Dzień dobry
 I podali sobie ręce, jakby nic nie zaszło.
 — Nie schodzisz na śniadanie?
 — Bo... bo... bardzo jestem zajęty.
 Głos brata starszego drżał, a trwożne jego spojrzenie zdawało się pytać młodszego, co ma zrobić.
 — Czekają na ciebie.
 — Ach! a czy... czy matka jest na dole?...
 — Tak, i ona właśnie przysyła mnie po ciebie.
 Ach! w takim razie... idę.
 Przed drzwiami jadalni zawahał się, czy ma wejść pierwszy; następnie giestem nerwowym otworzył i ujrzał ojca i matkę siedzących przy stole naprzeciw siebie.
 Podszedł do niej, nie podnosząc oczu, bez słowa, i pochylając się, podał jej do ucałowania czoło, jak to czynił od pewnego czasu, zamiast całować ją w twarz, jak dawniej. Domyślił się, że zbliżyła usta, lecz nie czuł dotknięcia jej warg i wyprostował się z bijącem sercem po tej udawanej pieszczocie.
 Zapytywał się w duchu: — Co oni sobie powiedzieli po mem odejściu?