Strona:PL G de Maupassant Piotr i Jan.djvu/121

 Nie mogąc ze wzburzenia wydobyć głosu, wyjąkał:
 — Od tej chwili zakazuję ci nazywać panią Rosemilly wdową.
 Piotr zwrócił się doń wyniośle:
 — Masz, widzę, ochotę wydawania mi rozkazów. Czyś przypadkiem nie oszalał?
 Jan również zerwał się z miejsca.
 — Nie, nie oszalałem, tylko dość już mam twego postępowania ze mną...
 Piotr zadrwił:
 — Z tobą? Alboż ty jesteś częścią pani Rosemilly?
 — Otóż dowiedz się, że pani Rosemilly będzie moją żoną.
 Tamten się rozśmiał:
 — Ach, ach! coraz lepiej. Teraz rozumiem, dlaczego mi zabraniasz nazywać ją „wdową“. W dziwny jednak sposób zawiadamiasz mnie o swem małżeństwie.
 — Zakazuję ci drwić... słyszysz... ja ci zakazuję.
 Podszedł do niego, blady, z zaciśniętemi ustami, rozwścieczony ironją, z jaką tamtem odnosił się do kobiety, którą on kochał i wybrał za żonę.
 Lecz Piotr również wpadł we wściekłość. Cały ten gniew bezsilny, wzbierający w nim od dłuższego czasu, uraza dławiona, bunt tłumiony, rozpacz milcząca wszystko to uderzało mu teraz do głowy, oszałamiając do bezprzytomności.
 — Ty śmiesz?... Ty śmiesz?.. A ja ci rozkazuję milczeć, słyszysz, ja ci rozkazuję.
 Jan zdumiony tą gwałtownością, zamilkł na parę sekund, szukając w tym zamęcie rozumu,