Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/541

niepewności — rzekła — muszą dowiedzieć się prawdy. — Muszą zbudzić Zuzanną i ją wybadać.
 Zdjęła buciki, by przejść jak najciszej i z zapaloną świecą w ręku, udała się do pokoju córki. Otworzyła ostrożnie drzwi, weszła i spojrzała na łóżko. Było nietknięte. W pierwszej chwili, nie mając najmniejszego podejrzenia, pomyślała tylko, że dziewczyna musi się dotąd sprzeczać z ojcem. Nagle jednak opanował ją szalony niepokój i przerażona, gwałtownie pobiegła do męża. Wpadła do pokoju zadyszana, z twarzą okrytą trupią bladością. Walter leżał w łóżku i czytał.
 — No i cóż! Co ci jest? — zapytał przerażony.
 — Czy nie widziałeś Zuzanny? — wyjąkała.
 — Ja? Nie. Albo co?
 — Ona... ona... uciekła... Niema jej... w pokoju.
 Zeskoczył z łóżka i wsunąwszy pantofle, w koszuli rozwianej pobiegł do pokoju córki.
 Rzuciwszy okiem na łóżko, zrozumiał sytuacyą.
 Padł na fotel, ustawiwszy lampą na ziemi.
 Pani Walter przybiegła za mężem.
 — No i cóż? — wyjąkała.
 Nie miał nawet siły odpowiedzieć, nie gniewał się nawet.