Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/522

 Zapytany nie dawał odpowiedzi.
 — Jestem więc zmuszony pana aresztować — oświadczył komisarz.
 — Nie dotykaj mnie pan! — zawołał tamten gwałtownie. — Jestem nienaruszalny!
 Du Roy rzucił się ku niemu, jak gdyby chciał go powalić na ziemię i krzyknął mu w samą twarz:
 — Złapałem cię na gorącym uczynku... tak, na gorącym uczynku. Mogę cię kazać aresztować, jeżeli zechcę... tak, mogę!
 — Ten człowiek nazywa się Laroche-Mathieu, minister spraw zagranicznych — krzyknął głosem przenikliwym.
 Komisarz cofnął się przerażony.
 — Doprawdy — szepnął — czy zechce mi pan wymienić nareszcie swoje nazwisko?
 — Raz w życiu nikczemnik ten powiedział prawdę — z mocą odrzekł zapytany. — W istocie, jestem Laroche-Mathieu, minister.
 I wyciągając rękę ku piersi Jerzego, na której płonęła czerwona wstążeczka, dorzucił:
 — A ten gałgan oto nosi krzyż legii honorowej, którym ja go obdarowałem.
 Twarz Du Roy’a okryła się śmiertelną bladością. Gwałtownym ruchem oderwał od klapy paltota kawałeczek czerwonej wstążeczki i wrzucił ją w ogień.