Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/391

 — Ba! — szepnął, udając pogardą, by ją bardziej jeszcze zirytować.
 — Masz go! — zawołała z rosnącą niecierpliwością. — Jesteś tak samo naiwny, jak Forestier.
 Chciała mu dokuczyć i wyczekiwała gniewu z jego strony. On jednak odpowiedział z uśmiechem:
 — Co, ten Forestier z rogami?
 — Ach, Jerzy! — szepnęła zaskoczona.
 — No i co? — ciągnął z miną bezczelną i szyderczą. — Alboż nie wyznałaś mi sama owego wieczoru, że przyprawiałaś mu rogi? Biedaczysko! — dodał tonem głębokiego politowania.
 Magdalena odwróciła się plecami i nie raczyła nawet odpowiedzieć, a po chwilowem milczeniu odezwała się, jak gdyby nic nie zaszło.
 — We wtorek będziemy mieli gości: pan Laroche-Mathieu przyjdzie tu na obiad z hrabiną de Percemur. Czy chcesz zaprosić Rival’a i Norberta de Varenne? Ja idą jutro do pani Walter i pani de Marelle. Być może, iż przyjdzie jeszcze pani Rissolin.
 Od niejakiego czasu, korzystając z politycznego wpływu męża, wytwarzała sobie stosunki, przyciągając do swego domu zony senatorów i deputowanych, potrzebujących niezbędnie pomocy dziennika.