Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/372

osoby dorosłej i oddaliła się w milczeniu. Miała minę kobiety obrażonej, która go zdumiała.
 Za chwilą weszła matka. Ujął ją za rękę i pocałował.
 — Ileż razy myślałem o pani — przemówił.
 — Ja takie — odparła.
 Usiedli, patrząc sobie prosto w oczy i uśmiechając się nawzajem, mając ochotą ucałować się w usta.
 — Maleńka moja Kio, kocham cię.
 — Ja również.
 — A zatem... zatem... nie bardzo się na mnie gniewałaś?
 — Tak i nie... Sprawiło mi to przykrość, potem jednak zrozumiałam powód i powiedział łam sobie: Ba, powróci do mnie, dziś czy jutro.
 — Nie śmiałem przyjść, nie wiedząc, jak mnie przyjmiesz. Nie śmiałem, lecz miałem ogromną ochotą. Ale, à propos. Powiedz mi, co się dzieje z Lorką. Zaledwie raczyła mnie powitać i uciekła, jakby rozgniewana.
 — Albo ja wiem! Nie można jednak mówić z nią o tobie od czasu twego ożenienia. Doprawdy, przypuszczam, iż musi być chyba zazdrosną o ciebie.
 — Ale cóż znowu!
 — Tak, tak, mój kochany. Nie nazywa cię już Bel-Ami, tylko Forestier’em.