Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/307

 Odwróciła powoli oczy, jakby nie zauważyła była jego pomieszania i zaczęła powtórnie:
 — Jeźli chcesz, moglibyśmy się pobrać na początku maja; byłoby to najodpowiedniej.
 — Z radością poddaję się wszystkiemu.
 — Dziesiątego maja, w sobotę, przypada dzień moich imienin. Dzień ten najbardziej by mi się podobał.
 — Dobrze, niech będzie dziesiątego maja.
 — Rodzice twoi mieszkają w okolicach Rouen, nieprawdaż? Tak mi przynajmniej opowiadałeś.
 — Tak, w okolicach Rouen, w Canteleu.
 — Cóż oni tam robią?
 — Oni są... mają maleńką posiadłość.
 — Ach! Pragnę bardzo ich poznać.
 Zamyślił się, pełen niepokoju.
 — Ale... bo to... oni są...
 Potem zdobywszy się na prawdziwą odwagę, przemówił:
 — Moja najdroższa, to są chłopi, karczmarze, którzy pracują w krwawym pocie, wychowali mnie i umożliwili ukończenie nauk. Ja nie wstydzę się ich bynajmniej, lecz ich... prostota... ich... wieśniacza prostota... mogłaby cię może wprowadzić w kłopot.
 Uśmiechnęła się słodko i twarz jej rozjaśniła się dobrocią.
 — Nie — odpowiedziała. — Będę ich bardzo