Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/247

 — Nie. Ja tego nie chcą — odpowiedziała w końcu.
 — Dlaczegóż to? — spytał zdziwiony.
 — Dlatego...
 — Ależ to żadna racya. To mieszkanie podoba mi się bardzo. Jestem w niem i pozostanę tutaj. Wreszcie, przecież ono jest zapisane na moje nazwisko — mówił ze śmiechem.
 — Nie, nie, nie, nie chcą... — powtarzała ustawicznie.
 — No! dlaczegóż ostatecznie?
 — Bo będziesz tu przyprowadzał kobiety, a ja tego nie chcą — szepnęła mu czule.
 — Ależ nigdy w życiu! Dają ci słowo — zapewniał z oburzeniem.
 — Nieprawda, będziesz je przyprowadzał, mimo obietnic.
 — Przysięgam ci, że nie.
 — Naprawdę?
 — Naprawdę, słowo honoru. To jest tylko nasze mieszkanie, tylko nasze.
 — W takim razie, dobrze, mój najdroższy! — zawołała, ściskając go namiętnie. Ale słuchaj, jeślibyś mnie kiedykolwiek zdradził, choćby jedyny raz nawet, wszystko pomiędzy nami będzie skończone, skończone na zawsze.
 Poprzysiągł jeszcze kilkakrotnie i w końcu postanowiono, że zaraz rozgospodaruje się tutaj, ażeby być zawsze gotowym na jej przyjęcie.