Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/106

 Duroy zadowolony, uśmiechnął się:
 — Ha! ha! a co to znaczy?...
 — To znaczy, że mi się podobałeś, dudku, i że gdy będziesz miał ochotę, rozpoczniemy na nowo.
 — Zaraz dziś, jeśli chcesz.
 — Dobrze, i owszem.
 — Tak, tylko słuchaj...
 — Namyślał się, zmieszany cokolwiek tem, co miał powiedzieć: Bo widzisz, dziś nie mam przy sobie ani szeląga. Wychodzę z klubu, w którym wszystko puściłem.
 Spojrzała mu bystro w oczy, węsząc odrazu kłamstwo instynktem praktycznej dziewki, przyzwyczajonej do targu z mężczyznami.
 — Ach! Magierze! wcale mi się nie podoba twoje postępowanie ze mną — rzekła.  Uśmiechnął się zakłopotany.
 — Jeśli chcesz dziesięć franków? oto wszystko, co mi pozostało.
 — Dobrze, mój kochany; pragnę tylko ciebie.
 Palącym wzrokiem wpatrzyła się we fryzowane wąsiki młodego człowieka i ująwszy jego ramię, oparła się na niem miłośnie.
 — Chodźmy przedewszystkiem napić się lemoniady — zadecydowała.
 — A potem się trochę przejdziemy. Co do mnie, chciałabym pójść