Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/409

 I sposobność została straconą, bo odjeżdżała nazajutrz.
 — W istocie? rzekł Leon.
 — Tak jest.
 — Muszę jednak zobaczyć panią jeszcze, powiedział; mam pani do powiedzenia....
 — Cóż takiego?
 — Jedną rzecz.... ważną, bardzo ważną. Ale nie! pani nie pojedziesz, to niepodobna! Gdybyś pani wiedziała.... Posłuchaj mnie pani.... Nie zrozumiałaś mnie więc? Nie odgadłaś?...
 — Jednakże pan dobrze mówisz, rzekła Emma.
 — Ach! nie żartuj pani ze mnie! Dosyć już, dosyć! Uczyń tak, przez litość, abym cię jeszcze mógł zobaczyć.... raz tylko.... raz jeden.
 — Więc....
 Wstrzymała się; potem, niby namyśliwszy się:
 — Tylkoż nie tu! dodała.
 — Gdzie tylko pani zechcesz.
 — Możeby....
 Zawahała się, i krótko skończyła:
 — Jutro, o jedenastej godzinie, w katedrze.
 — Będę tam! zawołał chwytając jej ręce, które mu wyrwała.