Strona:PL G Flaubert Pani Bovary.djvu/276

 — Gdzie są konie? gdzie są konie?
 Natenczas on, uśmiechając się dziwnie, ze ściśniętymi zębami i wytężoną źrenicą, postąpił ku niej wyciągając ramiona. Ona cofnęła się cała drżąca. Wyjąkała:
 — O! pan mnie przestraszasz! pan mi przykrość wyrządzasz. Jedźmy do domu!
 — Jedźmyż kiedy tak być musi, rzekł zmieniając nagle wyraz twarzy.
 I stał się zaraz pełnym uszanowania, nieśmiałym, pieszczotliwym. Podał jej ramię. Przyjęła i poszli razem. Mówił:
 — Co pani się zrobiło? Ja nic zrozumieć nie mogłem. Pani się zapewne mylisz co do moich uczuć. Pani w sercu mojem jesteś jak Madona na piedestale wysokim; silnym i niepokalanym. Lecz ja żyć bez ciebie nie mogę! Potrzebuję twych oczu, twego głosu, twej duszy! Bądź pani przyjaciółką moją, siostrą, aniołem moim!
 I ramieniem kibić jej obejmował. Ona próbowała uwolnić się z tego objęcia. Tak szli obok siebie.
 W tem usłyszeli stąpanie koni, które obgryzały liście.