Strona:PL G Füllborn Izabella królowa Hiszpanii.djvu/48

do tronu, na zgubę narodu nie nosił korony i nie przedłużał pełnych zgrozy czynów, którym nakoniec śmierć Ferdynanda koniec położyła.
 Stronnictwo królowej miało prawo tak postanowić, bo Ferdynand VII, ów król „z głową byka, a sercem tygrysa“, był to potwór. Upodobania miał nikczemne, pospolite, namiętności zwierzęce. Często wieczorami, okryty kapą, dopuszczał się rozmaitych awantur, a opowiadają nawet, że go nieraz w bardzo złym stanie widywano na ulicy Toledo! I tak w kilka lat przed jego pełną udręczenia śmiercią, którą naród dziękkczynnemi modlitwami pozdrowił, komendanci Sewilli, Kadyksu i Walencji otrzymali rozkaz z ministerstwa wojny, aby natychmiast uwięzili przełożonych swoich, generałów prowincji, aby postępowali z nimi według opieczętowanych instrukcyj. Jeden z tych komendantów dopełnił uwięzienia, a cóż list zawierał? Niezwłocznie rozstrzelać generała! A tego piekielnego manewru dopuścił się podrzędny urzędnik nienawidzący owych generałów, urzędnik, którego córka dniem pierwej odwiedziła sypialnię króla.
 Wszystko to świeżo jeszcze tkwiło w pamięci mieszkańców Madrytu, nie mogli zatem żądać na króla brata nieludzkiego Ferdynanda.
 Ferdynand za namową małżonki swojej Marji Krystyny, która go w ciągu długiej choroby troskliwie doglądała, po urodzeniu się infantki Izabelli, wprowadził znowu starohiszpańskie prawo, dopuszczające płeć żeńską do dziedzictwa tronu, i przez to po śmierci swojej wywołał ową wojnę domową, którą odrzucony Don Carlos i jego stronnicy z taką zaciekłością wiedli.
 Rządy państwa, aż do pełnoletności królowej Izabelli, spoczywały jedynie w ręku królowej matki Marji Krystyny, kobiety, którą jak się później przekonamy, powodowała raczej zmysłowość i intryga, aniżeli wdzięcz-