Zarzynanych ojców ryk,
Błagających matek krzyk,
Opuszczonych dziewic jęk:
To kapeli naszej brzęk!
Hej pod toporem gdy się we krwi plucha,
Ryczy jak cielę, zdycha jak mucha:
Toż to rozkosznie poi się źrenica,
Toż to ochoczo ucho się zachwyca!
A gdy śmierć nam zakołace:
Pal ją żywcem czart przeklęty!
Już za pracę mamy płacę,
Podsmarujem trochę pięty,
Łykniem na drogę haust gorący wina
I huź do góry jak lotna ptaszyna!
Szwajcer. Już noc, a kapitana jeszcze nie widać.
Racman. A jednak obiecał punkt na ósmą do nas powrócić.
Szwajcer. Jeźliby mu co złego się stało — hej kamraci: rozniecamy pożar i zabijamy nawet niemowlęta.
Szpigelberg biorąc na stronę Racmana. Na słówko, Racmanie!
Szwarc do Grima. Czyby niedobrze szpiegów rozstawić?
Grim. Daj mu pokój. — On tam taki połów sporządzi, że nas wszystkich zawstydzi.
Szwajcer. Do kata, za daleko pędzisz. Widocznie z hultajstwem jakiem na myśli odchodził.
