Strona:PL Frances Hodgson Burnett - Tajemniczy ogród.djvu/226

krótkiej jednak chwili opamiętał się i rozkazująco skinął na Dicka.
 — Zawieź mnie tam natychmiast! — rozkazał. — Podwieź mnie zupełnie blisko i ustaw prosto twarzą w twarz z tym starym!
 I to właśnie było przyczyną, dla której Ben Weatherstaff tak szeroko usta ze zdziwienia otworzył. Zbliżać się począł ku niemu fotel na kółkach, wyłożony przepysznemi poduszkami i pledami, a wyglądający na ekwipaż dworski, bowiem wewnątrz siedział rozparty młody radża o majestatycznym wyrazie wielkich, ciemno ocienionych oczu i wyciągał ku staremu cienką, białą rękę ruchem rozkazującym. Fotel zatrzymał się pod samym nosem Bena. Nic dziwnego, że ten usta otworzył.
 — Czy wiecie, kto jestem? — spytał radża.
 Jak też Ben Weatherstaff patrzał! Stare swe, zmrużone, zaczerwienione oczy utkwił w zjawisku, które miał przed sobą, jakby ujrzał ducha. Patrzał, połykał ślinę i słowa nie odrzekł.
 — Czy wiecie, kto jestem? — pytał Colin coraz bardziej rozkazująco. — Odpowiedzcie!
 Ben Weatherstaff spracowaną, grubą dłonią przetarł oczy, czoło, poczem odparł głosem drżącym:
 — Kto panicz jest? — powiedział. — Oj, wiem ci dobrze, wiem, kto, skoro z panicza twarzy matki oczy na mnie patrzą. Pan Bóg chyba wie, jakim sposobem się tu panicz dostał. Aleć to przecie nasz panicz — biedny kaleka.
 Colin zapomniał, że w ogólności miał kiedykolwiek plecy. Twarz mu stanęła w ponsach i nagłym ruchem usiadł prosto.
 — Nie jestem wcale kaleką! — wykrzyknął wściekły. — Wcale, a wcale.
 — Nie jest, nie! — wołała Mary, krzycząc z oburze-