Strona:PL Frances Hodgson Burnett - Tajemniczy ogród.djvu/151

zacznie mówić, to może się zdawać, że się widzi i słyszy to wszystko, jakby się tam stało wśród wrzosów i jakby słońce świeciło, i czuje się woń janowca i przytulji, co jak miód pachnie — a wszystko to pełne pszczółek i motyli.
 — Jak się jest chorym, to się nic nie widzi — rzekł Colin prędko. Wyglądał, jak ktoś, kto słyszy dźwięk jakiś nieznany woddali i nie umie zdać sobie sprawy, co to jest.
 — Nie możesz nic znać, jeśli wciąż jesteś w pokoju — odparła Mary.
 — Nie mógłbym pojechać na step — rzekł ze smutkiem bezsilności.
 Mary milczała chwilkę, potem odezwała się śmiało:
 — Czasami mógłbyś, doprawdy.
 Poruszył się zdumiony.
 — Jechać na step! Miałbym móc jechać! Ja? Przecież niedługo umrę!
 — Skąd wiesz? — rzekła Mary bez współczucia. Nie podobał jej się jego sposób mówienia o śmierci. Nie żałowała go. Zdawało jej się, jakby się pysznił i przechwalał.
 — Toż ciągle to słyszę, jak daleko pamięcią sięgnę wstecz — odparł zjadliwie. — Szepcą ciągle o tem, i zdaje im się, że to uchodzi mojej uwagi. Przytem chcieliby wszyscy, żebym umarł.
 Panna Mary poczuła się przekornicą. Zacięła mocno usta.
 — Gdyby oni chcieli, żebym umarła — rzekła — to jabym nie chciała. Zresztą, kto chce?
 — Służba cała, a także i doktór Craven, boby dostał Misselthwaite i byłby bogaty, a nie biedny, jak teraz. Nie mówi on tego, ale zawsze jest weselszy i w lepszym humorze, gdy mnie jest gorzej. Jak miałem tyfus, to strasznie utył. Ale myślę, że ojciec teżby chciał, bym umarł.