Strona:PL Feval - Garbus.djvu/731

 — No, przecie i dzisiaj to dla niego — tłomaczył Paspoal.
 Kokardas westchnął głęboko, rozebrał klucznika, któremu przedtem zakneblował usta. Paspoal tak samo postąpił z dozorcą, i po chwili obaj byli gotowi w nowych toaletach. Zaiste, jak Chatelet Chateletem nie było nigdy dotąd w jego murach tak wspaniałych dozorców.
 Chaverny też już przyoblekł wspaniały; kaftan dobrego pana Pejrola.
 — Dzieci kochane — rzekł naśladując głos i ruchy służalca Gonzagi — spełniłem już moja posłannictwo; proszę was, odprowadźcie mnie aż do bramy zamku.
 — Czy ja mam choć trochę minę dozorcy! — zapytał Paspoal.
 — Do złudzenia! — pocieszył go Chaverny.
 — A ja czy choć zdaleka podobny jestem do klucznika?
 — Jak dwie krople wody — odpowiedział markiz. — A teraz w drogę ja mam spełnić jakieś polecenie.
 I wszyscy trzej wyszli z ciemnicy, potem zamknęli drzwi na wszystkie spusty. Pan Pejrol i obaj dozorcy więzienni zostali sami skrępowani z zakneblowanemi ustami. Nic będę opisywał smutnych rozmyślań, w jakie się pogrążyli.
 Tymczasem trzej nasi więźniowie wyszli bez przeszkody z pierwszego korytarza nie spotkali nikogo.
 — Nic zadzieraj tak głowy, mój drogi Kokardasie — rzekł Chaverny. — Boję się, aby cię nie zdradziły twoje wąsiska.
 — Ręko Boska! Łatwiej mię potraficie po-