Strona:PL Feval - Garbus.djvu/614

lecz bez entuzyazmu.
 — Ta młoda dziewczyna.. — zaczął Gonzaga.
 — Ponieważ okoliczności stają się coraz po ważniejsze — odezwał się Navail — myślę, iż mamy prawo szukać światła. Czy młoda dziewczyna porwana wczoraj przez waszych ludzi, jest tą o której mowiono u regenta?
 — I którą p. Lagarder obiecał zaprowawadzić do Palais-Royal? — dodał Choisy.
 — Pannę Nevers, jednem słowem? — zakończył Noce.
 Chaverny zmienił się na twarzy. Zaczął powtarzać cicho, jakiśm dziwnym tonem:
 — Panna Nevers!..
 Gonzaga zmarszczył brwi.
 — Co was obchodzi imię? — rzekł z gniewem — ona nam zawadza, i trzeba ją usunąć z naszej drogi.
 Zaległa cisza. Chaverny złapał swą szklankę, ale zaraz ją postawił, nie pijąc. Gonzaga mówił dalej:
 — Mam wstręt do krwi, panowie, może jeszcze większy niż wy, moi przyjaciele. Nigdy, nie miałem szczęścia do szpady; więc wolę załatwić sprawy pokojowo. Chaverny daję ci pięćdziesiąt tysięcy dukatów i na koszta podróży, ażeby okupić spokój mego sumienia.
 — To drogo — mruknął Pejrol.
 — Nie rozumiem — rzekł Chaverny.
 — Zaraz zrozumiesz. Daję jedną szansę temu pięknemu dziecku.
 — Panna Nevers? — zapytał markiz, biorąc machinalnie szklankę.