Strona:PL Feval - Garbus.djvu/589

 Głośny wybuch śmiechu zagłuszył jego słowa.
 — A tak, tak — powtarzano. — Panna de Nevers! To prawda! Panna de Neyers!
 Powstano z hałasem od stołu.
 — Moje położenie.. — zaczął Chaverny.
 Ale każdy uciekał od niego i biegł do drzwi któremi wyszła dona Kruz.
 — Oriol, tu! — zawołała Nivella. — w tej chwili!
 Mały grubas nie dał się prosić.
 — Siadaj tu przy mnie — rozkazała Nivella — i opowiadaj mi historyę o oślej skórze. Spać mi się chce.
 — Jednego razu była. — zaczai słodko Oriol.
 Tymczasem z przeciwnego końca wołano wciąż:
 — Dona Kruz! Dona Kruz!
 Chavernv zaczął dobijać się do drzwi buduaru, gdzieś jak przypuszczano, schroniła się urocza Hiszpanka.
 — Jeżeli pani nie przyjdzie groził Chaverny — przypuścimy szturm.
 — Tak! Tak! Szturm.
 — Panowie, panowie! — mówił Pejrol.
 Chaverny schwycił go za kołnierz.
 — Jeżeli się nie uspokoisz przeklęty puszczyku, to, jak kafarem, rozwalimy tobą drzwi.
 Ale dona Kruz nie była poza temi drzwiami. Buduar łączył się zapomocą ukrytych schodów z dolnem mieszkalniem, dokąd właśnie udała się dona Kruz i gdzie była jej własna sypialnia.