Strona:PL Feval - Garbus.djvu/582

dwie Armidy...
 Dziwiono się, widząc spokój księcia wobec tej zuchwałej wyprawy.
 — I podobają ci się? — zapytał ze śmiechem.
 — Uwielbiam je obie. Ale co się stało, kuzynie? — przerwał. — Dlaczego mnie wzywasz?
 — Dlatego, że jest wesele dziś wieczorem — odparł Gonzaga.
 — O! Naprawdę! A więc jeszcze się ludzie żenią? I kto się żeni?
 — Posag: pięćdziesiąt tysięcy dolarów.
 — Gotówką?
 — Gotówką.
 — Piękna skarbonka! Z kim?
 Obejrzaj się dokoła.
 — Zgadnij! — odparł Gonzaga, który śmiał się ciągle.
 — Wiele tu widzę min oblubieńców — mówił Cheverny — nie zgadnę. Jest ich dużo. Ach, owszem, to ja może?
 — Trafiłeś! — rzekł Gonzaga.
 Wszyscy wybuchnęli śmiechem.
 Garbus otworzył delikatnie drzwi swej budki i stanął na schodach. Twarz jego zmieniła wyraz. Nie była to już ta głowa myśląca, to spojrzenie chciwe i głębokie, ale twarz Ezopa, wcielona ironja i drwiny.
 — A posag? — zapytał Chaverny.
 — Oto jest — odpowiedział Gonzaga, wyciągając z kieszeni paczkę akcyi — już gotowy.
 Chaverny się zawahał; inni winszowali mu, ze śmiechem. Garbus zbliżył się powoli, nadsta-