Strona:PL Feval - Garbus.djvu/579

 — Z radością! — odparł Normandczyk, który w jednej chwili zalał się łzami.
 — A jeżeli przeciwnie — ciągnął dalej Gaskończyk, — pan Lagarder się nie zjawi, zwrot honoru. Jego ekscelencya nie odmówi pozwolenia dwu dobrym chłopcom nadal poświęcać nu swoje życie.
 — Dobrze — rzekł Gonzaga — będziecie z nami w pawilonie, wypadki rzecz osądzą.
 Kokardas i Paspoal rzucili się do jego ręki i ucałowali ją z zapałem.
 — Boskie słowa! — zawołali obaj z rozjaśnionemi twarzami, niby najsprawiedliwsi ludzie..
 Ale Gonzaga patrzył w tej chwili me na nich, lecz na nieszczęśliwe miny swych dworaków.
 — Kazałem, aby mi sprowadzono Chaverny’ego — rzekł zwracając się do Pejrola.
 Pejrol wyszedł natychmiast.
 — Co wam się stało, panowie? — zapytał książę. — Jesteście bladzi i niemi... jak widma.
 — To prawda — szepnął Kokardas, ze nie okazują szalonej wesołości, o nie!
 — Czy się boicie? pytał dalej Gonzaga.
 Szlachcice drgnęli, a Navail wybuchnął:
 — Strzeż się, ekscelencyo!
 — Jeżeli się nie boicie — mówił dalej książę, — to znaczy, że nie chcecie iść za mną.
 A gdy wszyscy milczeli, zawołał gwałtownie:
 — Strzeżcie się wy, panowie, moi przyjaciele! Pamiętajcie, co wam wczoraj mówiłem