Strona:PL Feval - Garbus.djvu/441

 — Widocznie miał mu dużo rzeczy do powiedzenia.
 — Napewno dużo rzeczy — rzekł Pejrol — i niech wasza ekselencya sam osądzi.
 Tu służalec zaczął opowiadać scenę, jaka się odbyła pod namiotem indyjskim.
 Kiedy skończył, Gonzaga uśmiechnął się z politowaniem.
 — Te garbusy mają zawsze spryt wielki — rzekł niedbale — ale spryt ten jest zato dziwaczny i niezgrabny, jak ich postać; zawsze grają jakieś bezużyteczne komedye. Ten który spalił świątynię w Efezie, aby stać się sławnym, musiał być też garbatym.
 — I to wszystko; co wasza ekselencya ma mi do powiedzenia? — zawołał Pejrol z rozpaczą.
 — Oby tylko ten garbus — rzekł zastanawiając się Gonzaga — nie zechciał sprzedać się zbyt drogo.
 — On nas zdradza! — wyrzekł z energią Pejrol.
 Gonzaga spojrzał nań z uśmiechem ironicznym.
 — Mój biedny chłopcze, widzę że trudno jest z ciebie zrobić cokolwiek. Czyś ty dotychczas nie odgadł, że ten garbus stara się włożyć całą swą gorliwość do naszej sprawy?
 — Nie ekselcncyo, przyznaję żem nie odgadł.
 — Ale ja nie lubię gorliwości — mówił Gonzaga — i garbus będzie za to zgromiony. Tem nie mniej nasuwa nam doskonałą myśl.
 — Gdyby mi wasza ekselencya raczył wytłomaczyć...