Strona:PL Feval - Garbus.djvu/424

 I rzeczywiście, oczom wszystkim ukazała się czarna-postać z garbem na plecach, z dziwnie wykręconemi nogami wolno, schodząc ze schodów pawilonu. Jeden ze strażników gwardyi francuskiej zatrzymał go na ostatnim stopniu. Ale czarny człowiek pokazał mu bilet wejścia; uśmiechnął się, uprzejmie ukłonił i wszedł do ogrodu.
 Trzymając w ręku małą lornetkę, przyglądał się ciekawie i z miną prawdziwego amatora wspaniałym dekoracyom. Kłaniał się damom z z wytwornością i grzecznością i zdawał się śmiać bezustanku śmiechem stłumionym, wewnętrznym — jak zwyczajnie garbus. Na twarzy miał czarną aksamitną maskę.
 Nasi gracze przyglądali mu się z największą uwagą, szczególniej p. Pejrol.
 — Co to za dyabelskie stworzenie — zawołał wreszcie Chaverny.
 — Ach! To... zdawałoby się...
 — Ależ tak! — przerwał Nawail, który był krótkowidzem.
 — Cóż więc — dopytywał się gruby Oriol.
 — Bohater chwili — objaśnił Chaverny.
 — Bohater o dziewięciu tysięcach dukatów!
 — Bohater z psiej budy!
 — Ezop II, czyli Jonasz!
 Niemożliwe! — oburzył się Oriol. — Podobna kreatura w ogrodzie rejenta!
 Tymczasem Pejrol zapytywał się w duchu:
 — Co on miał do mówienie z jego królewską wysokością? Nie mogę zrozumieć tego błazna.