Strona:PL Feval - Garbus.djvu/312

wającego ogniska spali Cyganie. Flora wzięła lampę i okryła ją połą swego płaszcza.
 — Tam są chrześcijanie — rzekła wskazując mi namiot drugi.
 To oni chcieli zamordować mojego Henryka, mojego biednego przyjaciela:
 Poszłyśmy na północ obozu. Po drodze Flora kazała mi odwiązać trzy konie, które pasły się na łące. Cyganie nigdy nie używają mułów.
 Po kilku krokach dostrzegłyśmy szczelinę w skale. Zapuściłyśmy się do niej. Trzy schodki wydrążone w granicie prowadziły do podziemia założonego kamieniem, które po pewnych wysiłkach zdołałyśmy usunąć. Poza kamieniem, przy świetle lampy, dojrzałam Henryka, napół rozebranego i pogrążonego w śnie. Leżał na mokrej ziemi z głową opartą o ludzki szkielet. Rzuciłam się ku niemu i otoczyłam go ramionami. Zawołałam go po imieniu. Napróżno:
 Flora stała poza mną.
 — Kochasz go bardzo Auroro? — rzekła, później pokochasz go jeszcze więcej.
 — Obudź go! Obudź go! — zawołałam. — W imię Boga, obudź go!
 Postawiła lampę na ziemi i ujęła obie ręce Henryka.
 — Czary moje nic tu nie pomogą — odrzekła, — bo wypił napój szkockich Cyganów. Będzie spał dotąd, aż gorące żelazo nie dotknie mu dłoni.
 — Gorąco żelazo! — powtórzyłam, nie rozumiejąc co mówi.