Strona:PL Feval - Garbus.djvu/206

 — Och! — zawołała dona Kruz. — Wiem jak się nazywa. Zaraz o to zapytałam pana Pejrola.
 — A więc jak się nazywa?
 — Chantre. Co tam zapisujecie książę?
 Gonzaga rzeczywiście skreślił kilka słów w notesie.
 — To, co potrzeba, abyś mogła zobaczyć swoją przyjaciółkę, — odpowiedział.
 Dona Kruz wstała, zaczerwieniona z radości i z rozpromienionem szczęściem oczami.
 — Jaki książę dobry! Dobry — powtórzyła — naprawdę dobry!
 Gonzaga schował notes.
 — Sama to osądzisz, drogie dziecko — odrzekł. — Teraz musimy się rozstać na chwil kilka. Będziesz obecną przy uroczystej ceremonii. Nie obawiaj się okazać tam zmieszania lub wzruszenia, to będzie naturalne i będą ci za to wdzięczni.
 Powstał i ujął rękę dony Kruz.
 — Najwyżej za pół godziny ujrzysz matkę — dodał.
 Dona Kruz przyłożyła ręce do serca.
 — Co jej powiem? — zapytała.
 — Nie powinnaś nic ukrywać z nieszczęść twego dzieciństwa. Nic, rozumiesz mnie? Powinnaś mówić tylko prawdę, całą prawdę.
 Uniósł zasłonę, za którą znajdował się buduar.
 Wejdź tam, — rzekł.
 — Tak, — wyszeptała młoda dziewczyna — chcę się oomodlić za moją matkę.