Strona:PL Feval - Garbus.djvu/180

mi przychodzi do głowy? A gdyby to zebranie rodzinne było dla rozwodu?
 Zakrzyczano go odrazu, ale po namyśle każdy przyznał, że to możliwe. Wszystkim było wiadomo jak wielki rozdział panował między Gonzaga a jego żoną.
 — Ten dyabelski człowiek jest przebiegły jak lis — rzekł Taranne. — On zdolny jest opuścić żonę, a zatrzymać jej posag!
 — I na to mamy dawać nasze głosy! — dorzucił Gironne.
 — Co o tem myślisz, Chaverny? — zapytał gruby Oriol.
 — Myślę — odrzekł markiz, — że bylibyście łajdakami, gdybyście nie byli głupcami.
 — Hej, do licha! Kuzyneczku — zawołał Noce — jesteś w wieku gdy jeszcze można oduczyć złych przyzwyczajeń; mam ochotę...
 — Sza, sza! — uspakajał Oriol.
 Chaverny nie spojrzał nawet na Noce’go.
 — Jaka ona piękna! — powtórzył.
 — Chaverny jest zakochany! — wołana dokoła.
 — Dlatego mu przebaczam — dorzucił Noce.
 — Ale ostatecznie — zapytał Gironne — co wiemy o tej dziewczynie?
 — Nic — odparł Navail — oprócz tego, że Gonzaga ukrywa ją starannie i że Pejrol jest niewolnikiem posłusznym wszystkim kaprysom tej pięknej kobiety.
 — Pejrol nic nie mówił?
 — Pejrol nigdy nie mówi.
 — Dlatego książę go trzyma.
 — Ona musi być w Paryżu nie dłużej nad