Strona:PL Feval - Garbus.djvu/17

 — Nie mogę ci wyrazić, markizie — odrzekł Gonzaga — całej przyjemności, jakiej doznaję, grając z nim.
 Zaczęli grę; inni biesiadnicy otoczyli ich stolik.
 Po pierwszej przegranej partyi, Gonzaga dał jakiś znak Pejrolowi, który natychmiast odrzucił serwetkę i wyszedł. Powoli za jego przykładem poszedł kapelan i inni goście. Klucznik i Gonzaga zostali sami.
 — Latynowie — ciągnął dalej markiz — nazywali tę grę “latrunculi” czyli “złodziejaszkami,” Grecy — “latrikion.” Sarrazin zauważył w swej doskonałej książce...
 — Panie markizie — przerwał Filip Gonzaga — przepraszam za roztargnienie. Czy pozwoli mi pan cofnąć tę figurę?
 Przez nieuwagę posunął tak pionka, że wygrywał partyę. Klucznik uczuł się tem dotknięty, ale uniósł się wspaniałomyślnością.
 — Cofnij, panie książę — rzekł. — Lecz niech się już to nigdy nie powtórzy, proszę bardzo. Szachy nie są grą dziecinną.
 Gonzaga westchnął głęboko.
 — Wiem, wiem — dodał Kajlus gderliwym, tonem — jesteśmy zakochani.
 — Aż do utraty zmysłów panie markizie!
 — Znam to, znam. Uwaga! Zabieram panu laufra.
 — Nie dokończyliście wczoraj markizie — zaczął znów Gonzaga, jak gdyby pragnął się