Grecy osiedli w Indyach, w miastach Dace albo Dakkii, i Naryngensii. Panajuci, syn Chadzy-Ałeksego, fundatora cerkwi kalkuckiéj, zaczął budować i w Dakii, dom modlitwy, który w roku 1811, na początku 1812 był ukończonym. Do Dakki naznaczonym został Archimandryta Grzegórz, który przybył z Konstantynopola, człowiek uczony i ukształcony, lubił mówić publicznie; przybywszy do Kalkutty miał długą mowę 29 listopada 1812 r. przy otwarciu nabożeństwa w skończonéj cerkwi. Po zwyciężeniu Napoleona w roku 1812 z własnego instynktu, uroczyste nabożeństwo dziękczynne odprawił, mowę miał. Jego mowy przełożył ksiądz Porfiry, i w dziele swojém umieścił. Grzegórz, Archimandryta miał władzę nadaną od patryarchy ekskommunikowania z cerkwi, z społeczeństwa wiernych, bluźnierców i tych, którzy jawnie mieszkali z nałożnicami, do cerkwi ich nie puszezał, sakramentów nie udzielał, nie dozwalał się żenić z osobami innego wyznania, anglikankami, chyba w największéj potrzebie. Grecy zaczęli nadużywać udzielonéj im dyspensy, nie zważając, że Kościół wschodni zawsze się temu sprzeciwiał, żenili się z osobami, nie należącémi do wschodniego Kościoła. Odważny i śmiały, walczył z nałogami jawnéj rozpusty i zupełnego zepsucia obyczajów. Grecy indyjsey postów zupełnie nie zachowywali; zaledwie Arehimandryta ich skłonił do obserwowania piérwszego i ostatniego tygodnia Wielkiego postu, i dwóch dni w innych tygodniach: środy i piątku. Powtarzał często: „Od waszych grzéchów zgorzkniało serce moje, a lica okryły się wstydem. Jako hańba dzieci spada na rodziców, równie grzechy duchownych dziatek ciężą na ojcu ich, pastérzu. Proszę was, bracia, wstrzymajcie się od téj bezbożności i życia zwiérzęcego. Niechaj starzy nie gorszą młodych, a młodzi dzieci. Albowiem zginiecie wszyscy od gniewu Bożego. Jeżeli nie będzie 10 albo 5 sprawiedliwych, wiécie, że P. Bóg całe miasto, całą społeczność wygubi, tak, jako zniszczył Sodomę i Gomorę. Jeszcze raz proszę was, przestań-
