jących w Kairze, do władzy na gwałty im uczynione zanieśli skargi. Żadnego nie otrzymali zadośćuczynienia. Uprzedził ich Szech przed Ali Bejem, i zakonników oskarżył, że Arabów więzili, i z ich powodu Arabi wszyscy w okolicznych górach są zburzeni, i zbuntowani. Uwięziono zakonników w łańcuchach na szyi; za staraniem sekretarza beja, przychylnego klasztorowi zostali uwolnieni, ale wszystkie zabory beduińskie nie były zwrócone, i za uwięzienie trzy miesięczne pielgrzymów, nie otrzymali zadośćuczynienia.
Jedynastego grudnia, na samym szczycie góry Synai, gdzie Pan Bóg nadał 10 przykazań Boskich, cerkiew, zbudowaną przez Justynijana, która 1250 lat istniała, zniszczyli Arabi Beduini z pokolenia Mezenitów, z powodu ich przesądu, że ta cerkiew na szczycie góry stojąca była powodem suszy strasznéj, zniszczyli obmurowanie ogrodu, i zapalali już bramę klasztorną, chcąc wszystko zniszczyć. Strzelając z ręcznéj broni i armatek obronili się i odpędzili ich zazakonnicy. Pojechali ze skargą na nich do Kairu i wzięli z sobą 4000 piastrów. W Suezie saidowie wszystko wydarli.
Z tego powodu było wielkie a podobno piérwsze w tym rodzaju zebranie Synaiskich Beduinów i zakonników. Uznano uład saidów winnémi, musieli wrócić zabrane piéniądze. Z tych zakonnicy dobrowolnie rozdali 3000 piastrów Beduinom, tylko 1000 im się z téj grabieży zostało. Ale Arabi ustanowili prawa, które odtąd hamowały ich więcéj, jak miejscowe władze. Księża już byli bezpieczniejsi.
Patryarcha Jerozolimski dał zlecenie arcy-biskupowi Synaiskiemu, aby pozwolił Grekom w Kalkucie, należącym, do jego duchownéj zwierzchności, żenić się z osobami drugiego wyznania, co cerkiew wschodnia silnie zabrania, a to dla małéj liczby chrześcijan tam się znajdujących.
