Hej! wzywam cię człowieku, z pod onej pokrowy
Żałobnej: rusz się z miejsca i pokaż-że oczy
Druhowi! Niema chmury, niema takiej mroczy,
Co mogłaby przysłonić mrok twojej boleści!
Przecz ręką wyciągniętą wskazujesz na zwłoki,
Ażeby mnie przypadkiem twego słowa toki
Nie pokalały dzisiaj? Cóż, że dzisiaj z tobą
Podzielę się twym smutkiem i twoją żałobą?
Szczęśliwszy byłem niegdyś, jeśli ci przypomnę,
Jak z piekieł mnie wyrwałeś na świat ten! Ułomne
To plemię, co wdzięczności nie zna wobec druha
I chce z nim tylko szczęścia zażywać! O krucha
To przyjaźń, co się wzbrania po nieszczęścia toni
Żeglować z przyjacielem... Niechże więc odsłoni
Mój druh to czoło biedne, w twarz niech spojrzeć raczy
Druhowi! Człek szlachetny nie ginie w rozpaczy!
Czy widzisz, Tezeuszu. jak padły me dzieci?
Słyszałem. Teraz oczom cała prawda świeci.
Przecz każesz mi się spotkać ze słońca blaskami?
Śmiertelnyś! Człek śmiertelny bogów nie poplami.
Od strasznej tej zakały uciekaj coprędzej!
Na druha druh nie może ściągać zemsty jędzy.
