Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Zygmunt Ławicz i jego koledzy.djvu/155

 — A! więc pan jednak pisze.. A jaki jest tytuł książki, którą pan pisać próbował...
 — Nie miała ona jeszcze tytułu...
 — Była to więc może „powieść bez tytułu?”
 — Nie była to powieść...
 — Cóż więc?...
 — Było to coś z dziedziny historyozofii.
 — Co to?
 Pytanie to wymówiła z szeroko otwartemi oczyma, zdziwiona. Z kolei Ławicz śmiał się.
 — Z czego się pan śmieje?
 — Z zapytania pani.
 Mocniéj białemi ząbkami przygryzła ponsową wargę i z pod brwi rzuciła na tancerza swego gniewne wejrzenie.
 — Przy bliższém poznaniu staje się pan daleko mniéj podobnym do bohatera ulubionéj powieści mojéj...
 Słowa te rzuciła, zaczynając tańczyć figurę czwartą. W pauzie pomiędzy czwartą a piątą figurą, nie przemówili do siebie ani słowa. Ona zdawała się być rozgniewaną trochę a trochę zasmuconą, on był tylko niespokojnym. Niepokój jego miał przyczyny ważne. Wiedział, pamiętał, że ostatnia figura kontredansa długą jest i rozmaitości pełną; jak w senném marzeniu przypominał sobie różne koła i zwroty jéj.
 Wystraszonemi znowu oczyma w Kaplickiego wpatrzony, objął on kibić tancerki swéj i krokiem galo-