Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Zygmunt Ławicz i jego koledzy.djvu/145

 Około godziny dziewiątéj wieczorem, Kaplicki wpadł do izdebki na poddaszu i znalazł dawnego kolegę swego, ubranego odświętnie. Z razu jednak nie zwrócił uwagi na jego ubiór. Był tak zmęczonym, że padł na najbliższy stołek i kilka sekund przemówić nie mógł.
 — Shasałem się dziś za sprawunkami temi, jak koń pocztowy, a tu do ciebie cztery piętra. Jak ty możesz tak wysoko mieszkać?
 Powiódł spojrzeniem po izdebce.
 — Więc ty tu mieszkasz? tu?
 — Naturalnie; od sześciu lat.
 Kaplicki posmutniał.
 — Mój Zygmusiu — rzekł z cicha, — ależ to nędza!
 — Jaka to nędza! nie jest to wcale nędzą żadną! — gniewnie prawie sarknął Ławicz.
 Nie po raz to piérwszy już raziło go i niecierpliwiło, że w położeniu jego ludzie naprzód, a czasem tylko materyalne niedostatki spostrzegali. On sam, gdyby mu o nich nie mówiono, nie spostrzegł-by ich nigdy.
 — A! jeżeli myślisz, że to bogactwo, niech sobie będzie bogactwo. Z innéj gliny jesteś ulepiony, niż wszyscy ludzie. Cóż? tam zaraz tańczyć zaczną; chodźmy!
 Spojrzał teraz na czarne ubranie Ławicza.
 — No, — rzekł, — ujdzie! A gdzież rękawiczki?
 — Rękawiczki! — jak echo powtórzył Ławicz.