Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Zygmunt Ławicz i jego koledzy.djvu/053

na karku posadził, zaraz-by im trochę statku do głowy weszło! Chociaż i Władek przyznał się dziś przede mną, że ma trochę długów...
 — Więc pocóż...
 Pytanie, które Ławicz formułować zaczął, przerwaném zostało wołającym za nimi głosem:
 — Czekajcież, czekajcież! pożegnajcież się ze mną przynajmniéj!...
 Zegrzda, z odkrytą głową i zapaloném cygarem w ręku, dogoniwszy oddalających się swych gości, zwrócił się do Ławicza:
 — No cóż, Zygmuś, przyjdziesz jutro do mnie, czy nie? będziemy kolegami, czy nie?
 — Nie — łagodnie, lecz stanowczo, odpowiedział zagadnięty.
 — Dlaczegoż to?
 Ławicz milczał chwilę, potém głosem, w którym czuć było uśmiech, odpowiedział:
 — Mój drogi! Musonius Rufus miał racyą...
 Przy jaskrawym, przelotnym błysku cygara, ukazała się na mgnienie oka piękna twarz Zegrzdy, rozgrzana od trunku i panującego w mieszkaniu gorąca, z niezdrowo pałającemi oczyma.
 — Idź że sobie do licha, z swoim Musoniuszem razem! — zawołał. — Werbownikiem przecież nie jestem i proponowałem ci to tylko przez przyjaźń. Jeżeli ci głód tak miły, zostań-że z nim sobie...
 Ławicz pochwycił go za rękę.