Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 02.djvu/100

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została skorygowana.

W matce Romualdzie, pomieszanie, pochodzące z czci, którą miała dla tej najświętobliwszej, walczyło przez chwilę z tym głuchym gniewem, który towarzyszy zawsze starciu się dwu natur, wręcz i gruntownie ze sobą sprzecznych. To pieczone kurczę, zresztą tak długo już przed nią stało, i ta święta siostra tak wyglądała, iż patrzeć tylko jak obłożnie zachoruje. Wszystko to sprawiło, że wyprostowała się i z postawą wyniosłą, z roziskrzonym szafirem oczu, rozkazująco przemówiła:
— Nie najmniej ważnym punktem świętej reguły naszej jest posłuszeństwo dla zwierzchności. Prawem zwierzchności udzielonej mi przez wolę Boga i wybór sióstr naszych, zdejmuję z ciebie, siostro intencyę twoją i rozkazuję ci, abyś jadła.
Rzekłszy to, nóż i widelec znowu w piersi kurczęcia zatopiła, ale nie uspokoiła się wcale. Uczuła, że zgrzeszyła dumą i gniewem i po kilkakroć w myśli zawołała: »O, Panie, Panie, któż się przed tobą ostoi?« Poczem jeszcze pomyślała, »trzeba to będzie jednak odpokutować!« i do stojącej dotąd obok niej matki Floryanny szepnęła:
— Nie trzeba na jutro jaj faszerowanych, siostro, nie, nie trzeba! Na jarzynce poprzestanę...