Strona:PL Eliza Orzeszkowa - Melancholicy 01.djvu/226

krości. Przeciwnie, wracając do drzwi, pomyślała:
 — Pewno, pewno, że byłoby mu zdrowo, gdyby pijał wino!
 Przelotnie spojrzała na kominek.
 — Wiesz co, dziaduniu?... zapalimy sobie ogień na kominku. Będzie nam cieplej i weselej!
 Chciała znowu dzwonić, ale namyśliła się.
 — Nikogo nam nie trzeba. Obce uszy rozmowie przeszkadzają. Zapalę sama!
 Przed żelazną kratką na ziemi przysiadła i ułożony w kominku stosik drewek podpalać zaczęła. Nie udawało się jej; krzesała ogień, przykładała go do drewek — gasł ciągle. Pochylona, z całej siły dmuchała na drobny płomyk, a gdy zgasł znowu, opuściła ręce i obejrzała się na gościa, który teraz, twarzą ku kominkowi obrócony, z wielkiem zajęciem przypatrywał się jej robocie. Po bladych ustach błądził mu uśmiech żartobliwy.
 Zaśmiała się.
 — To prawda. Pierwszy raz w życiu spróbowałam...
 — Pomogę ci.
 Mocno oparł się na lasce, aby powstać, ale ku kominkowi postąpił prędzej i rzeźwiej, niż chodził zwykle.