Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Ostatnia miłość.djvu/367

rzucała w koło siebie złoto metalu; niemiała przy sobie serca, któremuby mogła okazać złoto swoich uczuć i myśli...
 Regina była bardzo blada.
 — Przez rok cały, mówił jeszcze z niewzruszonym spokojem pan Rawicki, smutna i młoda pani z pałacu codziennie odwiedzała sąsiedzki dworek, jadąc w koło jeziora na bystrym, czarnym koniu.
 — Panie Rawicki! przerwała znowu Regina bardzo cichym głosem, zkąd pan miałeś ten rękopis?
 — Znalazłem go pani wypadkiem między papierami rodziny Tarnowskich.
 W tej chwili wzruszył się nieco niezachwiany spokój Stefana i przy wymawianiu ostatnich wyrazów głos jego lekko zadrżał.
 Pani Różyńska powstała z siedzenia jakby niezależną od niej mocą podrzucona; była bardzo blada — ręką oparła się o stół. Parę razy otworzyła usta jakby chciała coś mówić — ale wzrok jej spotkał się z przenikliwem, przywiązanem do jej twarzy spojrzeniem Rawickiego. Szybkim ruchem zakryła twarz obiema dłoniami, postąpiła kilka kroków i stanęła wsparta o ścianę w otwartych drzwiach balkonu.
 Stefan w milczeniu patrzył na nią przez chwilę; wreszcie powstał także i obok niej stanął.
 — Pani znasz historję tej kobiety, rzekł — czy możesz mi więc powiedzieć jej koniec?
 Regina stała ciągle z zakrytą rękami twarzą.