Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Na prowincyi vol 2.djvu/054

 — Bo on ma pańskie gusta i zwyczaje, a ona sobie zwyczajnie szlacheckie dziecko.
 Ale najśmielszym w złych przepowiedniach dla młodéj pary był pewien pan Tomasz, starzec czerstwy jeszcze, o włosach i wąsach jak śnieg białych i uchodzący w okolicy za wielkiego oryginała. Miano to dostało mu się za to, że bardzo często sprzeciwiał się ogólnemu zdaniu, a wypowiadał wręcz przeciwne, z którém rzadko cała parafia zgodzić się mogła.
 Stał tedy sobie raz pan Tomasz w swojém mieszkaniu przy kominie i, wygrzewając plecy przed ogniem, rozmawiał z przybyłym w odwiedziny sąsiadem.
 — Waspan z Niemenki jedziesz?
 — Tak, panie dobrodzieju.
 — A cóż tam z młodymi Snopińskimi?
 — A cóż, szczęśliwi ludzie!
 — Hę? — spytał pan Tomasz.
 — Szczęśliwi ludzie! — powtórzył głośniéj sąsiad.
 — Przepraszam! myślałem żem nie dosłyszał; sądziłem, że sąsiad powiész: nieszczęśliwi!
 — A toż znów zkąd? w miesiąc po ślubie! rozkochani w sobie na zabój!
 — Czy takimi się wydają? mospanie.
 — I jak jeszcze!
 Pan Tomasz pokiwał głową znacząco.
 — To kiepsko, mospanie — rzekł po chwili.
 — A toż czemu? panie dobrodzieju! daj Boże