Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Na prowincyi vol 1.djvu/087

 — A tak, tak, bardzo grzeczny kawaler!
 — On bardzo przystojny, cioteczko, nie prawdaż? — rzekła znowu Wincunia ciszéj i po pewnym przestanku.
 — Kto taki, moje życie? Pan Orlicki?
 — Nie, cioteczko; pan Orlicki tylko bardzo miły i rozumny, ale ja mówię o panu Alexandrze.
 — Prawda, prawda, moje dziecko, bardzo przystojny i światowy kawaler!
 Mówiąc ostatnie słowa, pani Niemeńska wyszła z pokoju, wywołana przez kogoś z domowych, Wincunia została samą.
 Wsparła się na oknie i patrzyła na księżyc, który zwolna płynął po czystém sklepieniu i srebrzystém światłem zalewał dziedziniec. Twarz dziewczyny blada pod promieniami księżyca wydawała się smutną, we wzniesionych jéj oczach błysnęła nawet łza.
 Poniosła rękę do czoła i cicho wymówiła:
 — Czemu mi smutno?
 Spuściła głowę, a łza popłynęła po twarzy.
 — Czemu mi smutno? — powtórzyła jeszcze ciszéj. — On mnie tak kocha, tak kocha! poczciwy, dobry!... A ja?...
 Splotła ręce żałośnie i dodała:
 — Myślę o tamtym!...
 Głowa jéj chyliła się nizko, jak pod ciężarem wstydu, rumieniec wstępował na policzki.
 Podniosła znowu twarz i spojrzała na księżyc.