Strona:PL Eliza Orzeszkowa-I pieśń niech zapłacze.djvu/076

zaciskają dokoła szyi innych ludzi obroże życia, i kolce obroży obracają w żywem ich ciele...
 W kilka godzin potem Jerzy, który miał ranki po brzegi napełnione pracą zawodową, znalazł brata, siedzącego przy otwartem oknie, za którem kwitły jaśminy. Był pogrążony w czytaniu książki, ale pomimo zajęcia się jej treścią czuł snać w sobie pracę wewnętrznych molów, bo czoło miał zmarszczone i usta gorzkie. Była to w tej chwili twarz zmartwiona głęboko i gorzko.
 Jerzy zbliżył się do zaczytanego i rękę położył mu na ramieniu.
 — Skąd przybyło zmartwienie? Z książki, ze świata, czy z ciebie samego?
 Czesław podniósł na brata oczy chmurne i z żywością prawie gwałtowną mówić zaczął:
 — Ze mnie samego. Po raz nie wiem już który w życiu zawiodłem się na samym sobie i jestem na samego siebie