Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Eli Makower-Tom II.pdf/178

dzińcu gładkim, obszérnym, białym teraz od śniegu, jasnym od księżycowego światła. Wśród światła tego sunęła szybko od strony folwarku ku pałacowi czarna wysoka postać. Porycki zbiegł z balkonu i pod ścianą pałacu spotkał nadchodzącego Efroima.
 — Cóż? szepnął bardzo cicho, przyjechali?
 — Dwoje już przyjechało, odszepnął Żyd, ale zaraz będzie ich tu więcéj.
 — A gdzie jest Ręczyc?
 — Już ja wiem gdzie on jest. Ja jego dobrze pilnuję..
 — Czy pewny jesteś, że on ucieknie?
 — Ny, co to pewny? kiedy ja panu mówił....
 — A oni tam przyjdą? pytał jeszcze Ildefons, wskazując pałac.
 — Dlaczego oni nie mają przyjść, kiedy tam jeszcze jest jasna pani? zasyczał ironiczny szept Żyda.
 Z temi słowami wysoka czarna postać zniknęła za załomem muru. Porycki śpiesznie wrócił do pałacu.
 Za murem Konrad oko w oko spotkał się z Efroimem.
 — Ty tu, Efroimie?
 — A tu! jasnego pana szukam.
 — Kto tam taki przyjechał?
 — Ny! jasny pan nie domyślił się? to oni przyjechali. Ja przyszedł jasnego pana ostrzedz.
 — Kto to oni?
 — Ny, oni, te kredytory! Najpierwéj przyjechała żona Pawła Szyłły, potém ten szlachcic z Kuszelina, co to od niego jasna pani, matka jasnego pana, kiedyś trzy tysiąców rublów pożyczyła...
 — Do diabła! stłumionym wykrzykiem przerwał były dziedzic Ręczyna.