Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Eli Makower-Tom I.pdf/64

léj. Bądź jegomość łaskaw powiedzieć memu człowieku żeby prędzéj wracał, bo mnie pora już jechać.
 Mówiąc mój człowiek, włożył znowu ręce do kieszeni, a niemłoda Żydówka, z głową oblepioną czarną materyą, rozjaśniła uśmiechem twarz pomarszczoną i spoglądając na stojące obok dziewczęta, szepnęła:
 — Herste! jego człowiek!
 Dwaj starsi Żydzi zamienili tym czasem pomiędzy sobą kilka słów półgłosem wymienionych.
 — Nu, Eli, rzekł głośniéj jeden z nich, pamiętaj o mnie, jak będziesz gadał z Łozowiczem.
 — A czemu ja nie mam pamiętać? Ale to jeszcze z tym Łozowiczem daleki interes.
 — Niech sobie będzie daleki; ale jakby chciał bardzo Łozowę z tobą trzymać.
 — Niewiadomo jeszcze czy ja sam będę ją trzymał.
 — Nu, a jak będziesz? Jaby chciał bardzo być twoim spólnikiem.
 — Czemu nie, wyrzekł, uśmiechając się, młody Żydek.
 — A co z Efroimem będzie, jak ja ciebie za spólnika wezmę? zapytał Eli.
 — Ty Efroimu drugi interes znajdziesz. Niech Ręczyn bierze.
 — A Josiel?
 Drugi ze starszych Żydów wzruszył ramionami.
 — Ja jemu Ręczyn ustąpię. Kiepski interes. Wielka kobyła, ale chuda.
 Ostatnie słowa wymówił po polsku. Eli uśmiechał się.
 — Ja to odrazu wiedział, że z Ręczynem interes zły. W Orchowie to grunt! pluń tylko, a pszenica wyrośnie.
 — Aj! Aj! z zachwytem ozwali się Żydzi. A Łozowa to jeszcze lepsza jak Orchów, tylko że mniéjsza.