Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Chwile.djvu/325

 — Czy kogo osieroca?
 Jakim sposobem, jakim sposobem odgadł pomysł tak dziwny i zuchwały, że powstać mógł tylko w gorączce, w rozpaczy, w zgryzocie sumienia, oko w oko ze śmiercią? Odgadł jednak. Siostra Klara szepnęła:
 — Maleństwo biedne... dziewczątko malutkie... zagrożone nędzą i zgubą!
 Była chwila milczenia. Zanimirski, patrząc na zakonnicę, przemówił:
 — Nic więcej nie mów, siostro. Wiem...
 Ruchem porywczym wstał z fotelu; siostrze Klarze wydało się, że rysy jego zaostrzyły się i stwardniały. Odwrócił się, przeszedł pokój i stanął, zwrócony do okna w sposób taki, że profil jego uwypuklił się na tle szyby i zielonej za nią zasłony, ostry i twardy, jakby kamienny.
 Minuty płynęły. Zakonnica z pochyloną głową myślała, że Bóg kazał jej dziś być świadkiem walki ciężkiej, toczącej się w duszy człowieczej. W myśli jej, niewiedzieć skąd, powstały dwa wyrazy:
 — W pięknej duszy!
 Zaczęła modlić się:
 — Boże! wesprzyj twór twój szlachetny i cierpiący!
 Już pomiędzy nędzarką ze szpitalnego łoża a człowiekiem, który pędził życie w tem pięknem